مطالبه‌گری‌ مدنی، دربرگیرندة طیفی از واکنش‌های مسالمت‌آمیز ملّت در پاسخ به قوانین و مقررات، سیاست‌ها، تصمیمات و اقدامات حاکمیتی است که امروزه به‌عنوان یکی از نمادهای توسعة جوامع شهروندمدار مورد توجه قرار می‌گیرند، زیرا این کنش‌ها برخاسته از آگاهی و احساس مسئولیت شهروندی است.
خوانش درست از مفهوم حقوق شهروندی در یک نظام اجتماعی مردم‌سالار، تابوی سُنتی و بیم از نافرمانی مدنی را فرو خواهد ریخت. اگر بتوان رویکرد تهدیدآمیز نافرمانی مدنی را به رویکردی فرصت‌ساز تغییر داد، آنگاه این پدیده بسترساز شکل¬گیری فرهنگ و تمدنی پویا و استوار خواهد شد. خوانش‌های فرهنگی افزون بر دیگر نگاه‌ها به مطالبات خشونت‌پرهیز، قادر است فهم و درک دیگری از کنش مورد نظر به دست دهد. این شناخت جدید، مبتنی بر تغییر امر سیاسی و اجتماعی به امر فرهنگی است که در دوران حاضر مورد تأیید و تأکید فراوان اندیشمندان اجتماعی قرار دارد.
تفسیر فرهنگی از مطالبه‌گری‌های نمادین، جمعی و بدون خشونت، سویه‌های دیگری از خواست شهروندان به‌ویژه در جوامع متکثّر را روشن می‌سازد. این شناخت، زبان همکنش میان مردم و حاکمیت در زمانة ارتباطات خواهد بود که مسئولانه و شورمندانه کاستی‌های مدیریتی جامعه را نشانه می‌گیرد؛ بنابراین برای ارتقای کیفیت همبستگی اجتماعی، توجه به نوای خواسته‌های خشونت‌پرهیز مردمی از زاویه‌ای جز تفسیر سیاسی، از اهمیت فراوانی برخوردار است تا با تحقق کامل شهروندی به‌ویژه حق شهروندی فرهنگی، زمینه‌های مشارکت همگان فراهم گردد.